De laatste etappe van team A had eigenlijk moeten beginnen om 05.45 uur, maar omdat we zo lekker aan het lopen waren, hebben ons zelf ingehaald en startten we al tegen half vier 's ochtends. De donkere nachtlicht wordt met regelmaat doorsneden door felle lichtflitsen. Zouden die onweersvoorspellingen dan toch uitkomen? We hebben al gehoord dat het in Vlaanderen "rommelt"  met het weer. We gaan welgemoed op pad. Gelukkig hebben we de Garmin route navigatie,, want het tekstboek met de route omschrijving is praktisch niet te lezen. Behalve bij de bovengenoemde flinke lichtflitsen dan. In Ede staan langs de stoepranden honderden glazen potjes met waxinelichtjes er in. Dat ziet er prachtig uit, een mooie opsteker in de nachtelijke uren. Het lichtflitsen gaat door en al snel begint het flink te druppelen. Joke trekt haar rode regenponcho over het lichtgevende hesje aan en fiets dus rond als een soort rode kerstboom. Ondanks het slechte weer en het nachtelijke uur staan er mensen langs de route te juichen en lekkers uit te delen. Dan valt de Garmin van de fiets. De lieve dames van de koek ( ook in poncho's) helpen de boel weer te verzamelen. Helaas blijft het lastig: door de regen slaat het apparaat regelmatig op tilt. We laten ons een beetje helpen door een ander team. Gelukkig zitten we op een stukje van onze 'oefenroute' dus we weten redelijk de weg. Ondertussen neemt de regen toe en bij de bliksem heeft zich nu ook bliksem gevoegd. De klappen nemen zodanig toe dat we besluiten om allemaal te schuilen in de lopersbus. Gelukkig neemt het onweer vrij snel af en kunnen we weer op pad. Vanwege de  flink door vallende regen blijft het gebruik van de navigatie lastig. Maar langzaam wordt het lichter (en het routeboek dus leesbaarder) en uiteindelijk ook iets droger. In het vroege en vochtige ochtendlicht zien we de Grebbenberg opdoemen. Dat is even een flinke klim van 7%. Zwaar voor de lopers, maar vooral voor de fietsers. Boven wacht echter de beloning: het wordt langzaam droog. De tocht ontwikkelt zich dan tot - laten we eerlijk zijn- een vakantie-achtlige tocht door prachtig landschap. De bomen vol kersen en al goed zichtbare jonge appeltjes en peertjes: dit is de Betuwe in al haar glorie. We doen ook een heel stuk waar het lopersbusje niet bij mag zijn, dus drie lopers op de fiets, samen met de twee fietsers. Daarbij volgen we slingerende dijkjes door een prachtig groen en water gebied en uiteindelijk komen we door een vochtig en donker bos waarin de zon in werkelijk magische stralen door de hoge bomen schijnt.hoezo al vier dagen onderweg en twee nachten nauwelijks geslapen en inmiddels al honderden kilometers in de benen? Wij genieten!!  Met stralende zon komen we aan bij de wisselplaats. Hoe heet dat ook alweer? Jawel: Moe maar voldaan! Wat een prachtige afwisselende tocht en wat een super manier om je zieke medemens te helpen.